Als regelmatige lezer van dit log weet je dat het medium mij fascineert. Radio is… magisch. Een bevlogen programmamaker creëert een beeld met geluid, maakt een schilderij van klanken. Niet voor niets wordt de radio dan ook vaak omschreven als Theatre of the Mind: juist door de afwézigheid van beeld kunnen mensen hun fantasie laten werken. Wat jammer dat tegenwoordig weinig meer aan de verbeelding wordt overgelaten.
Behalve dat radiomakers veel meer in the picture komen dan vroeger – via interviews in bladen en op radio en televisie – heeft elk radiostation een website. Met soms een webcam, waarmee bezoekers een kijkje kunnen nemen in de studio. Natuurlijk is het leuk als radionerds en andere geïnteresseerden kunnen zien hoe het er aan toegaat. Het is in elk geval een ook een uitkomst voor stations die stapels brieven van radiofanaten krijgen met de vraag: mag ik een keer bij jullie komen kijken? Maar de gewone luisteraar kan zich ook bedrogen voelen.
Telefoongesprek
Onlangs keek ik via de webcam van een landelijk radiostation naar een druk pratende dj, terwijl op de zender… muziek te horen was. Hij hield op met praten en ging druk met een pc aan de slag. Na de plaat was hij op de radio te horen in een telefoongesprek met een luisteraar. Maar de plaats achter de mengtafel was op dat moment leeg. Hij was namelijk een halve minuut eerder weggelopen om koffie te halen. Inderaad was het hele gesprek van tevoren opgenomen, gemonteerd (in Voxpro, zoals ik later zag) en in Dalet gezet. Dus ging alles automatisch.
Een doorsnee luisteraar kent de achterliggende techniek niet, maar voelt feilloos aan dat hij of zij belazerd wordt. Mensen verwachten dat de presentator op dát moment daar, in de studio, voor hén radio maakt. De illusie is dus weg. Terwijl illusie juist de kracht van radio is. Zo denken luisteraars ook dat in de studio écht mensen lachen of applaudiseren op het moment dat de presentator iets grappigs zegt. En dan zien ze ineens dat het van tevoren opgenomen geluidsfragmenten zijn, die de DJ zelf met een knop instart. Weer een illusie minder…
Stelling
Web cam? Weg cam! Anders verdwijnt de magic van radio.
Lees ook:In de studio bij… RTL FM
Lees ook:Mooie Radio: Het slechtste huwelijksaanzoek ooit
Lees ook:Sander Lantinga mogelijk met nieuwe talkshow op tv
Lees ook:Filmpje: De studio van Radio 538 in 2002
Lees ook:Rabbering: “Je bent zo goed als je laatste programma”
Hangt er maar vanaf wat voor programma je hebt. Doe je ‘het weeshuis van de hits’, dan is een webcam dodelijk. Doe je ‘Niels en Froukje’ of ‘Lantinga en Swijnenberg’ met gasten in de studio, of een bandje, dan kan een webcam een leuke aanvulling zijn op het multimediale spektakel.
Vind die webcem wel leuk hoor! Zeker als Barry op 538 is, hi hi.
goed punt
Als radiomaker herken ik mezelf hier helemaal in. Ik vind die beslotenheid van de studio fijn, moet er niet aan denken dat iedereen op mijn vingers kijkt. Volgens mij zou ik me dan anders gaan gedragen en dat wil ik niet. Gewoon een programma maken voor de luisteraar, die alleen maar je stem hoort en natuurlijk muziek e.d. Beelden leiden af van de inhoud en kunnen dus storend zijn, is mijn ervaring. Dus: helemaal eens met de stelling!
Ik vind het wel leuk, eigenlijk! Beetje mensen kijken, maar het is waar dat er soms ook weing aan is. Je stelt je heel wat voor als je zo luistert en als je het dan ziet, gebeurt er niet veel. Ze zitten maar een beetje te zitten, doen veel met computers ofzo en wachten tot de plaat afgelopen is en ze weer iets mogen zeggen. Niet zo heel boeiend dan.